Een trombose is de gedeeltelijke of volledige blokkering van een bloedvat door een bloedklonter, die ook bekendstaat als een trombus. Een trombose kan optreden in alle bloedvaten. Ze ontstaat in het algemeen in aders, in het bijzonder in de diepe been- en bekkenaders. Een veneuze trombo-embolie (VTE) is een aandoening die een diepe veneuze trombose in het been of het bekken (DVT) omvat. De gevaarlijkste complicatie is longembolie (LE).
De diagnose van een veneuze trombose wordt in het algemeen gesteld aan de hand van een echografisch onderzoek van de bloedvaten (sonografie). Longembolie (PE) wordt in het algemeen vastgesteld aan de hand van een computertomografie of scintigrafie van het bovenlichaam. Naast deze beeldvormingsprocedures worden ook bloedonderzoeken uitgevoerd om de diagnose te bevestigen.
Een embolie kan optreden als een stuk van de bloedklonter afbreekt en door het circulerende bloed in een orgaan binnengeleid wordt. Dit blokkeert de bloedtoevoer en dus de zuurstoftoevoer naar het orgaan, waardoor het weefsel afsterft. Bij een longembolie bereikt een bloedklonter de longen en blokkeert een of meer vertakkingen van de longslagaders. Dit komt relatief vaak voor wanneer veneus bloed vanuit de benen terug naar het hart gevoerd wordt en vervolgens rechtstreeks naar de longen gepompt wordt voor zuurstofopname. Als de bloedstroom door de longen weerstand ondervindt, dan kan het lichaam niet meer van voldoende zuurstof voorzien worden. De ophoping van bloed zet een zware druk op het hart, wat leidt tot hartfalen.
De spoedbehandeling van een longembolie in het ziekenhuis omvat medicatie om de bloedklonter op te lossen, mechanische middelen, zoals het afbreken van de klonter met een katheter, of de verwijdering van de klonter via een chirurgische ingreep, afhankelijk van de toestand van de patiënt.
Een trombose is de gedeeltelijke of volledige blokkering van een bloedvat door een bloedklonter, die ook bekendstaat als een trombus. Een trombose kan optreden in alle bloedvaten. Ze ontstaat in het algemeen in aders, in het bijzonder in de diepe been- en bekkenaders. Een veneuze trombo-embolie (VTE) is een aandoening die een diepe veneuze trombose in het been of het bekken (DVT) omvat. De gevaarlijkste complicatie is longembolie (LE).
De diagnose van een veneuze trombose wordt in het algemeen gesteld aan de hand van een echografisch onderzoek van de bloedvaten (sonografie). Longembolie (PE) wordt in het algemeen vastgesteld aan de hand van een computertomografie of scintigrafie van het bovenlichaam. Naast deze beeldvormingsprocedures worden ook bloedonderzoeken uitgevoerd om de diagnose te bevestigen.
Een embolie kan optreden als een stuk van de bloedklonter afbreekt en door het circulerende bloed in een orgaan binnengeleid wordt. Dit blokkeert de bloedtoevoer en dus de zuurstoftoevoer naar het orgaan, waardoor het weefsel afsterft. Bij een longembolie bereikt een bloedklonter de longen en blokkeert een of meer vertakkingen van de longslagaders. Dit komt relatief vaak voor wanneer veneus bloed vanuit de benen terug naar het hart gevoerd wordt en vervolgens rechtstreeks naar de longen gepompt wordt voor zuurstofopname. Als de bloedstroom door de longen weerstand ondervindt, dan kan het lichaam niet meer van voldoende zuurstof voorzien worden. De ophoping van bloed zet een zware druk op het hart, wat leidt tot hartfalen.
De spoedbehandeling van een longembolie in het ziekenhuis omvat medicatie om de bloedklonter op te lossen, mechanische middelen, zoals het afbreken van de klonter met een katheter, of de verwijdering van de klonter via een chirurgische ingreep, afhankelijk van de toestand van de patiënt.
Sommige patiënten schrikken ervoor terug om anticoagulantia te gebruiken. Ze maken zich zorgen dat ze door het hinderen van het bloedklonteringsmechanisme een verhoogd risico lopen bij een letsel of spoedoperatie, en dat het risico op een interne bloeding hoger is. Ze maken zich ook zorgen over de wisselwerkingen met andere medicatie en voeding die het risico op bloedingen ook kunnen verhogen.
Het is waar dat de dosering correct beheerd moet worden om de medicatie doeltreffend te maken zonder dat het risico op bloedingen onaanvaardbaar hoog wordt. Bij medicatie zoals Marcoumar® of Falithrom® moet de correcte dosering continu gecontroleerd worden door laboratoriumtesten met korte tussenpozen. Nieuwe niet-vitamine K-afhankelijke orale anticoagulantia (NOAC's) belemmeren de stolling met behulp van individuele vaste dosissen op maat, en vereisen geen controle op wisselwerkingen met voeding of uitgebreide controles in een laboratorium. Hierdoor is de tolerantie van de behandeling gegroeid en is de behandeling ook gebruiksvriendelijker geworden. NOAC's hebben Marcoumar® dan ook vervangen als het te verkiezen middel (zie de ESC-richtlijnen 2016).
Patiënten moeten de verschillen tussen de verschillende anticoagulantia bespreken met hun artsen zodat ze de behandeling krijgen die voor hen het best geschikt is. Bij letsels zijn er ook methodes en middelen beschikbaar om ernstige bloedingen te behandelen.
U kunt contact opnemen met onze EU-functionaris voor gegevensbescherming via EUDPO@BMS.com om alle gegevensbeschermingsrechten die u mogelijk heeft uit te oefenen en om eventuele bezorgdheden aan te kaarten of vragen te stellen met betrekking tot de verwerking van uw persoonlijke gegevens door Bristol-Myers Squibb Company.
CVBE19NP00026 January 2019
U kunt contact opnemen met onze EU-functionaris voor gegevensbescherming via EUDPO@BMS.com om alle gegevensbeschermingsrechten die u mogelijk heeft uit te oefenen en om eventuele bezorgdheden aan te kaarten of vragen te stellen met betrekking tot de verwerking van uw persoonlijke gegevens door Bristol-Myers Squibb Company.
CVBE19NP00026 January 2019